- Ciiicho! Zaraz zaczynamy odliczanie! – pisnęła Faith,
przerywając przekrzykiwanie się pozostałych.
Było jakieś trzydzieści sekund do pół nocy – już za chwilę
miałam mieć siedemnaście lat. Od godziny rozmawiałam przez skypa z moimi
przyjaciółmi – Faith, Iris, Liam’em, Louis’m, Niall’em i oczywiście Harry’m. Było
nas zbyt dużo, by ta konwersacja wyglądała normalnie, więc większość czasu
spędziliśmy przekrzykując się nawzajem i co chwilę zmieniając temat. Był to
jeden wielki chaos, a mimo to czułam się przeszczęśliwa.
Na początku naszej rozmowy wszyscy zsynchronizowaliśmy
zegarki, jak zarządziła Payne, a teraz nadszedł ten czas.
- Dziesięć – usłyszałam głos Niall’a.
- Dziewięć – pisnęła Iris.
- Osiem – oznajmił Liam.
- Siedem – Faith nie umiała poskromić radości.
- Sześć – powiedział Louis głupkowatym tonem.
- Pięć – Harry ledwo umiał wysiedzieć.
- Cztery – ja również byłam już nabuzowana emocjami.
Ostatnie sekundy moi przyjaciele odliczyli razem:
- Trzy. Dwa. Jeden. WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, GRACE!!! –
wykrzyknęli, po czym nastąpiły wiwaty i gratulacje.
Żałowałam, że nie mogli być ze mną fizycznie, lecz moi
rodzice się nie zgodzili, bo rano mieliśmy lekcje. Niektórzy nie rozumieli, jak
można iść do szkoły w urodziny, ale ja bardzo to lubiłam. Lubiłam czuć się tam
wyjątkowo choć przez jeden dzień – być gwiazdą, widzieć twarze rozciągające się
w uśmiechu na mój widok.
W chwili, gdy moi przyjaciele jeszcze się przekrzykiwali, do
pokoju weszła moja rodzina.
- Wszystkiego najlepszego, skarbie! – oznajmili wesoło, po
czym podeszli, by mnie przytulić.
- Eeej, my też chcemy – z laptopa usłyszeliśmy skargę Lou.
Rodzice się zaśmiali, a mama obiecała go wyściskać, kiedy u nas zawita.
- Wszystkiego dobrego – powiedziała Trina, ściskając mnie.
- Dzięki, tobie też – posłałam jej znaczące spojrzenie.
Od kiedy po raz pierwszy udzieliłam mojej siostrze rad w
sprawie chłopaka z jej szkoły, regularnie przychodziła do mnie zdawać relację.
Miał na imię Eric i wyraźnie ubiegał się o jej względy, jednak ona była zbyt
nieśmiała i niedoświadczona w takich kwestiach, by wiedzieć, jak się zachować.
Jej przyjaciółka, Lisa, również nie była jeszcze nigdy w poważnym związku, więc
Trina postanowiła zwrócić się do mnie. Bardzo cieszyłam się z zaufania, jakim
postanowiła mnie obdarzyć i z tego, jak uważnie słuchała moich rad. Oczywiście,
każdy facet jest inny, ale wspólnie z Triną starałyśmy się rozpracować Eric’a.
- No dobra, czas już kończyć tę pogawędkę, słychać was w
całym domu! – obwieściła mama, zwracając się do moich przyjaciół.
- Jeszcze pięć minut – poprosiła Faith, przymilnym tonem.
- Odliczam – oznajmiła moja rodzicielka, starając się
brzmieć groźnie, ale było to raczej niemożliwe w jej wypadku.
- Dziękujemy! – usłyszeliśmy chór głosów z laptopa.
Rodzina opuściła mój pokój, informując mnie, że prezent dostanę
w ciągu dnia. Musiałam przyznać, że umierałam z ciekawości, co to było. W tym
roku nic sobie nie upatrzyłam, w związku z czym nie dawałam rodzicom żadnych
sygnałów. To, co miałam dostać, było w pełni ich inwencją twórczą.
- No, nareszcie nie masz jako jedyna z nas szesnastu lat i
możemy się z tobą pokazywać na dzielni! – oznajmił Louis.
- Za to ty nadal jesteś mentalnie w przedszkolu, Tomlinson –
odgryzłam się.
- Odezwała się… – zaczął Lou, lecz Niall mu przerwał.
- Dość! Dziś są urodziny Grace i nikt nie ma prawa jej
docinać, za to ona ma prawo jechać po nas wszystkich. Jasne?
Wszyscy niechętnie mruknęli „tak”.
- Zapowiada się cudowny dzień! – oznajmiłam roześmiana.
- Czekaj aż jutro punktualnie o północy przyślę ci sms’a. To
będzie kwintesencja mojego wrednego charakteru – odezwał się Lou.
- Póki co będę się cieszyć dwudziestoma czteroma godzinami
spokoju – odparłam niezrażona.
- Dobra, chyba pora kończyć, bo pamiętajcie, że mama Grace
odlicza czas! – oznajmiła Iris, udając groźny ton mojej rodzicielki, na co
wszyscy się zaśmiali.
- Słyszałam to! – odezwał się głos z korytarza.
- Ooo, masz przechlapane – zaśmiałam się. – Moja mama to
słyszała.
- Czyli to koniec częstowania mnie sernikiem z brzoskwiniami?
– spytała zrozpaczona Iris.
- Na to wygląda.
- Dwie minuty! – ponownie usłyszałam głos przy drzwiach.
- Dobra, czas się pożegnać – oznajmił Liam. Najwyraźniej tym
razem oni również usłyszeli moją mamę.
- Ale przecież dwie minuty to jeszcze sporo czasu –
zaoponowałam.
- Chcemy dać wam chwilę do nacieszenia się sobą, gołąbeczki
– odparła Faith.
Mimowolnie się zarumieniłam, całe szczęście pozostali nie
mogli tego widzieć. O ile rozmawianie z moimi przyjaciółkami na temat mnie i
Harry’ego było już dla mnie czymś zupełnie normalnym, o tyle przy chłopcach nadal
nieco się krępowałam. Styles stał się częścią naszej paczki, a do tej pory nie
było w niej żadnych par. Oczywiście, poza nieodwzajemnioną miłością Niall’a do
Iris i moim głupim zauroczeniem Lou w szóstej klasie. Jednak nigdy nie było
wśród nas żadnych jawnych amorów.
Przyjaciele pożegnali się, po czym zostałam sama z Harry’m.
- Nareszcie trochę spokoju – powiedział chłopak żartobliwie.
– Mogę mieć do ciebie prośbę?
- Zależy jaką – odparłam z lekką podejrzliwością.
- Włączysz na chwilę kamerkę? Chciałbym cię zobaczyć.
Ta prośba była całkiem prosta do spełnienia, więc
powiedziałam:
- Zgoda, ale ty też to zrobisz.
- Spoko – odparł beztrosko.
Na moment zawahałam się, myśląc o piżamie z misiem, którą
miałam teraz na sobie, ale ostatecznie mój palec nacisnął przycisk myszki. W
chwili, gdy ujrzałam swoją miniaturę, nade mną pojawił się duży obraz
Harry’ego. Chłopak uśmiechał się ciepło i wpatrywał we mnie.
- Masz słodką piżamkę – oznajmił już na samym początku.
- Mogłeś przynajmniej udawać, że jej nie widzisz –
mruknęłam, zarumieniona.
- Jak miałem udawać, skoro ona idealnie dopełnia twój urok.
Kąciki moich ust uniosły się w mimowolnym uśmiechu.
- O! Właśnie to liczyłem zobaczyć, prosząc cię o włączenie
kamerki – oznajmił Harry z entuzjazmem.
- Jutro będziesz to dość długo oglądał – odparłam.
- Mam nadzieję.
W tym momencie usłyszałam pukanie do drzwi, a po chwili
wychyliła się zza nich mama.
- Grace, proszę, idź już spać. Wiesz, że potem się nie
wysypiasz i nie masz humoru, a chyba on jest jutro najważniejszy.
- Uch, no dobra – dałam za wygraną, gdyż była to prawda. –
Tylko się pożegnam.
- Jasne. Dobranoc.
- Dobranoc – odpowiedziałam jej, po czym odwróciłam się z
powrotem do komputera. – Moja mama ma rację, naprawdę powinnam już iść spać.
- Spoko, ja tez już spadam. Dobranoc, słodkich snów.
- Dobranoc, nawzajem.
Chłopak posłał mi ostatni ciepły uśmiech, na który
odpowiedziałam tym samym, po czym się rozłączyliśmy.
***
Po raz pierwszy dźwięk budzika nie wprawił mnie w
natychmiastowy stan depresji. Dziś cieszyłam się, że już wstaję, bo to był mój
dzień. Na ustach od razu zagościł mi uśmiech, co nie zdarzało się w żaden inny
dzień szkoły.
Sięgnęłam po telefon, by wyłączyć alarm. Gdy już to zrobiłam
zauważyłam, że dostałam sms’a. Natychmiast uśmiechnęłam się szerzej. Kliknęłam
„wyświetl wiadomość”, po czym moim oczom ukazały się życzenia z nieznanego
numeru:
Wszystkiego
najlepszego, Gracey xx Do zobaczenia, wkrótce.
„Gracey?”, spytałam się w myślach. „O, nie!”.
Spojrzałam na numer. Co prawda nie był zapisany w moim telefonie,
ale doskonale go znałam. Kiedyś często go używałam, ale gdy wszystko się
skończyło, usunęłam go, pomimo świadomości, że to i tak nie ma znaczenia, bo
przecież znałam go na pamięć. Usunięcie było tylko symboliczny gestem – jednym z
etapów zamknięcia tamtego rozdziału mojego życia. Ale niedawno zdążyłam się
przekonać, że to jeszcze nie był koniec.
Ponownie spojrzałam na wiadomość:
Wszystkiego
najlepszego, Gracey xx Do zobaczenia, wkrótce.
- Jamie – szepnęłam do siebie.
„Nie, nie, nie, nie!”, krzyczałam w myślach. Mój dobry humor
natychmiast prysł. Dlaczego on musiał mi to robić? Dlaczego zepsuł mi urodziny?
Na dodatek ogarnął mnie strach, bałam się wyjść sama. „Spokojnie, Grace”,
myślałam sobie, „Przecież nie zrobi ci nic w twoje urodziny. Aż takim dupkiem
nie jest. Chyba…”.
Całe szczęście, w tym momencie przypomniało mi się, że Harry
miał po mnie przyjść, więc nie będę szła sama. Wzięłam kilka głębokich
oddechów, po czym udałam się do łazienki, starając się zapomnieć o tej
wiadomości.
Gdy już byłam gotowa i najedzona, siedziałam w kuchni,
popijając wodę i czekając na Harry’ego. Po mojej głowie nadal krążyła treść
sms’a. W chwili, gdy usłyszałam dzwonek, pobiegłam radośnie do drzwi. Jednak i
tym razem czekała mnie niemiła niespodzianka.
W drzwiach stał nie kto inny, jak Zayn Malik.
- Cześć – przywitał się ze swoim nonszalanckim uśmiechem.
- Cześć – mruknęłam, niezadowolona, że póki co moje urodziny
szły beznadziejnie. – Czego tu chcesz?
- Ej, ej. Co tak chłodno? – zaśmiał się. – Spokojnie, nie
przyszedłem cię wkurzać. Rodzice kazali mi wpaść z prezentem – gdy to
powiedział, wyjął zza pleców bukiet żółtych tulipanów.
Zatkało mnie. Mogłam się spodziewać wszystkiego, ale nie
tego. Zayn Malik w dzień moich urodzin przychodzi z samego rana pod mój dom, by
wręczyć mi bukiet kwiatów? Nie, to musiał być jakiś pokręcony sen.
- To jakiś żart? – prychnęłam.
- Nie. Nieszczególnie miałem na to ochotę, ale rodzice
nalegali – wzruszył ramionami. – Wszystkiego najlepszego – wręczył mi kwiaty.
- Dz-dzięki – odparłam, nadal nieco oszołomiona. – Przekaż
moje podziękowania rodzicom.
- Pewnie niedługo będziesz miała okazję sama to zrobić,
gdybym zapomniał – powiedział obojętnym tonem. – Podwieźć cię do szkoły?
„Dobra, to na bank jakiś sen”.
- Dzięki, ale czekam na Harry’ego.
- Na tego kretyna z fryzurą większą od mózgu? – zakpił. „No
dobra, może to jednak nie jest sen”.
- Chyba możesz już sobie iść – odparłam chłodno.
- Jak sobie życzysz – zaśmiał się, tym razem już nieco mniej
chamsko. – Cześć.
- Cześć.
W chwili, gdy Malik wsiadał do swojego auta, na chodniku
przed moim domem zatrzymał się kolejny samochód. Ujrzałam burzę ciemnych loków
i wzrok przepełniony złością, skierowany na Zayn’a. Domyślałam się, jak
irracjonalnie musiało to wyglądać.
Stałam na progu swojego domu z bukietem kwiatów w rękach –
prezentem od chłopaka, którego rzekomo nienawidzę.
__________________________________________________________________
Rozdział miał być dłuższy, ale biorąc pod uwagę, jak rzadko mam czas na pisanie, stwierdziłam, że lepiej dać nieco krótszy, żebyście nie musiały już czekać. Ponownie bardzo Was przepraszam, ale póki co nie dam rady często dodawać postów :(
Miał być już opis imprezy Grace, ale z przyczyn wymienionych powyżej, odłożyłam to na później. Mam nadzieję, że mimo to kolejna część przygód Hace (Harry & Grace, wooo :D miałam jeszcze do wyboru Garry XDD) jest w miarę interesująca :)
Pod poprzednim rozdziałem odpowiedziałam w komentarzu na pytanie od "..." (mam nadzieję, że wiesz, że to o Ciebie chodzi xd), odpisałam Anonimowi, który skomentował komentarz Catherine Grande i zadałam pytanie Forever Yours. Jeśli chcecie to tam zerknijcie, dziewczyny :)
Do napisania!
Całusy,
Olga
